آنها که لاف افسر و اورنگ می زنند

در بام هم سری ست که برسنگ می زنند

جمعی که پا به منزل و فرسنگ می زنند

در یاد دامن تو به دل چنگ می زنند

چون من کسی مباد نم اندود انفعال

کز عکس نامم آینه ها رنگ می زنند

در باغ اعتبارکه ناموس رنگ و بوست

رندان ز خنده گل به سر ننگ می زنند

گردون حریف داغ محبت نمی شود

این خیمه در فضای دل تنگ می زنند

یاران چو گردباد که جوشد ز طرف دشت

دامن به زیر پا به هوا چنگ می زنند

طاووس ما خجالت اظهار می کشد

زین حلقه ها که بر در نیرنگ می زنند

ما را به گرد کلفت ازین بزم رفتن است

آیینه ها قدم به ره زنگ می زنند

زین رهروان کراست سر و برگ جستجو

گامی به زحمت قدم لنگ می زنند

گاهی به کعبه می روم و گه به سوی دیر

دیوانه ام ز هر طرفم سنگ می زنند

بی پرده نیست صورت تحقیق کس هنوز

آثار خامه ای ست که در رنگ می زنند

بیدل به طاق ابروی وهمی ست جام خلق

چندانکه هوش کارکند سنگ می زنند